Dlaczego bieganie w maratonach może rozregulować nam metabolizm?

Bieganie w ostatnich latach staje się coraz bardziej popularne, coraz
częściej organizowane są maratony w wielu miastach Polski. Co do tego, że sport
korzystnie wpływa na nasze zdrowie nikt nie ma wątpliwości, jednak bieganie na
długich dystansach dzień w dzień może przynieść nam więcej szkód niż pożytku.
Dlaczego?

Bieganie na kilkadziesiąt kilometrów nie jest czymś naturalnym dla
człowieka. Człowiek pierwotny z całą pewnością nie raz musiał pokonywać kilka
kilometrów w biegu np. podczas polowania, albo ucieczki przed tygrysem, jednak
nie robił tego regularnie i codziennie. W epoce paleolitu nikt nie wstawał o 6
rano i nie myślał sobie: „hmm idę pobiegać na 30 kilometrów”. Krótkie i
intensywne wysiłki fizyczne były czymś znacznie bardziej naturalnym – takie interwałowe
ćwiczenia znacznie lepiej wpływają na ogólną wydolność organizmu.

Co nasze ciało sobie myśli, kiedy
biegamy na bieżni godzinę? Dajemy mu wyraźny sygnał, że musimy spalić cenny
tłuszcz. I owszem – zrzucimy parę kilogramów w ten sposób. Jednak, gdy
codziennie dajemy informację na temat utraty tłuszczu, to z czasem nasz organizm
zacznie się adaptować do utraty tego cennego składnika. Wówczas zaczniemy
spalać go efektywniej i mniej. Dajemy sygnał do mózgu – „Uwaga – mamy do
wykonania ciężkie i absurdalne zadanie, które pozbawi nas sporej ilości cennego
składnika odżywczego”. Mała kontuzja, która sprawi że przerwiemy treningi na
krótki zaowocuje znacznym przyrostem wagi. Bardzo ciężko odwrócić to
przystosowanie. Wielu maratończyków, którzy kończą karierę zaczyna w
ekspresowym tempie przybierać na wadzę. Bardzo często cierpią oni na cukrzycę
typu II na skutek zaburzonego metabolizmu. Nie wspominając o bardzo dużym
zużyciu stawów, które z wiekiem staje się naprawdę problematyczne.

Ćwiczenia to dla naszego organizmu także
rodzaj stresu. Krótki stres po intensywnym wysiłku sprawia, że nasze nadnercza potrzebują
około 24h aby się zregenerować. Takie krótkie wysiłki wzmacniają nasz organizm
i jego odpowiedź na stres. Długie wysiłki z kolei nadmiernie pobudzają
kortyzol, który powoduje wyrzut glukozy i insuliny, co przy nadmiernym spożyciu
węglowodanów (bo przecież trzeba uzupełnić je potreningowo), przyczyniają się
do rozwoju cukrzycy typu II. Gdy tylko kończymy długi trening aerobowy – nasz
tłuszcz przestaje automatycznie być spalany. Krótki intensywny trening może
zapewnić nam spalanie tłuszczu nawet przez 2 dni! Kilka minut intensywnego treningu
powoduje gwałtowne zużywane ATP i glikogenu. Cały zapas glikogenu zużywa się w
15-20 minut. Z czasem organizm nauczy się magazynować glikogen zamiast tłuszczu
wokół talii czy ud. Odzyskiwanie sił po takim interwałowym treningu trwa nawet
dobę – utrata kalorii może następować nawet podczas snu.

Przeprowadzono badania naukowe, których
wyniki pokazują, że krótkie ćwiczenia aerobowe i osób po 40 roku życia może
przyczynić się do zachowania odpowiedniej długości telomerów, które wraz z
wiekiem skracają się i są wyznacznikiem życia każdej komórki. Zachowanie
odpowiednio długich telomerów przedłuża życie. Trening interwałowy zmniejsza również
poziom insuliny we krwi oraz zwiększa pojemność serca i mózgu.

Podsumowując – sport jest zdrowy jak najbardziej, ale z umiarem.
Długotrwały wysiłek jest nienaturalny i może skutkować rozstrojeniem całego metabolizmu.